مدیریت استانی کردستان

شهرداري، يک چراغ پرفروغ سر کوچه‏ي محله‏مان نصب کرد. اهالي محل، اهليت نداشتند! با سنگ آن را شکستند و محله در خاموشي فرو رفت. خاموشي را مي‏پسندند، چون راحت‏تر دزدي مي‏کنند، راحت‏تر به ناموس مردم تجاوز مي‏کنند، راحت‏تر…!
شهرداري مي‏دانست. يک لامپ ديگر به جاي لامپ شکسته نصب کرد. آن را نيز شکستند. شهرداري دوباره نسبت به تعويض لامپ اقدام کرد. چراغ سوم را نيز خاموش کردند. چراغ چهارم…

براي يازدهمين بار، شهرداري چراغ شکسته را نو کرد. آن را نيز خاموش کرديم. شهرداري فهميد که ديگر فايده ندارد! لامپ دوازدهم را نگه داشت تا وقتي که بفهميم ارزش روشنايي را و منزجر شويم از تاريکي! چراغ دوازدهم وقتي روشن مي‏شود که ثابت کنيم آن را حفظ خواهيم کرد. صدها سال در خاموشي به سر برديم و همه‏ي حيثيت خود را باختيم. سي سال است که شمع کوچکي را پاسداري مي‏کنيم تا ثابت کنيم ديگر بزرگ شده‏ايم و لياقت چراغ را داريم! از تاريکي متنفر شده‏ايم. هزاران پروانه فداي اين شمع شدند، زيرا به خوبي درک کرديم معناي سخن پيرمان را که «پشتيبان شمع باشيد تا به مملکت شما آسيبي نرسد»!

کاش زودتر مي‏فهميديم بدون نور، خواندن قرآن محال است!

جانمان به لب آمد. تا کي در انتظار چراغ بمانيم؟!

                                               اللهم عجل لوليک الفرج