چرا ضریح امام حسین(ع) شش گوشه است
او در بخشی از این کتاب نام ۱۷ نفر از شهدای بنی‌هاشم در روزعاشورا را ذکر کرده و نوشته است آنان پایین‌پای آن حضرت در یک قبر‌گود دفن شدند و هیچ اثری از قبر آنان نیست و فقط زائران با اشاره به زمین در طرف پای امام(ع) آنان را زیارت می کنند و علی‌بن‌الحسین(ع)"علی اکبر” از جمله آنان است، برخی گفته‌اند محل دفن “علی‌اکبر” نسبت به قبر امام حسین(ع) نزدیک‌ترین محل است.
در بعضی از روایات‌دیگر از جمله کتاب “کامل الزیارات” جعفربن‌محمدقمی هم آمده است، امام سجاد(ع) با قدرت (امامت و ولایت) به کربلا آمد و بنی‌اسد را سرگردان یافت، چون که میان سرها و بدنها جدا افتاده بود و آنها راهی برای شناخت نداشتند، امام زین‌العابدین(ع) از تصمیم خود برای دفن شهیدان خبر داد، آنگاه جانب جسم پدر رفت، با وی معانقه کرد و با صدای‌بلند گریست، سپس به سویش رفت و با کنار زدن مقدار کمی خاک قبری روی آن نوشت(هذا قبرالحسین‌بن‌علی‌ابن‌ابی‌طالب الذی قتلوه عطشانأ غریبأ) این قبر حسین‌ابن‌علی‌ابن‌ابی‌طالب است. آن حسینی که او را لب تشنه و غریبانه کشتند، پس از فراغت از دفن پدر به سراغ عمویش عباس(ع) رفت و آن بزرگوار را نیز به تنهایی به خاک سپرد.
سپس بنی‌اسد دستور داد تا دو حفره آماده کنند، در یکی از آنها بنی‌هاشم و در دیگری سایر شهیدان را به خاک سپردند، نزدیک‌ترین شهیدان به امام‌حسین(ع) فرزندش علی‌اکبر(ع) است.
امام‌صادق(ع) در این باره به عبدالله‌بن‌حماد‌بصری فرموده است امام‌حسین(ع) را غریبانه کشتند، بر او می گرید کسی که او را زیارت کند غمگین می‌شود و کسی که نمی‌تواند او را زیارت کند دلش می سوزد برای کسی که قبر پسرش را در پایین پایش مشاهده کند. بنابراین به نظر می‌رسد گوشه‌های‌اضافی ضریح امام‌حسین(ع) محل دفن پسر‌بزرگ ایشان حضرت علی‌اکبر(ع) است و محل دفن نوزاد شش ماهه اباعبدالله‌الحسین(ع) یعنی علی‌اصغر نیز روی سینه پیکرمطهر امام‌حسین(ع) است.