مدیریت استانی کردستان

یکی از دردها و مصیبت های امام زمان (عج) حرف های نادرست و غلطی است که دشمنان یا دوستان نادان آن حضرت به آن بزرگوار نسبت می دهند و ایشان را از خود می رنجانند و باعث تأخیر در ظهور آن حضرت می گردند. به عنوان مثال برخی می گویند: آن حضرت حالا حالاها ظهور نمی کند! برخی می گویند: اگر ظهور کند گردن همه را می زند! برخی می گویند: دعا کن که آقا نیاید که اگر بیاید اول گردن من و تو را می زند! عده ای می گویند: وقتی بیاید خون رکاب اسبش را می گیرد و هفتاد آسیاب از خون مردم به گردش در می آید! عده ای می گویند: غیبت امام زمان (عج) تقدیر خداوند است، خدا خواسته که آن حضرت غایب باشد و هر موقع هم خودش بخواهد, به او امر می کند که ظهور کند؛ پس دعای ما برای ظهور آن حضرت فایده ای ندارد! برخی می گویند: او هنوز متولد نشده و در آینده به دنیا می آید! برخی دیگر می گویند: او ظهور کرده و از دنیا رفته است! (این نظریه فرقه ضاله بهائیت است(. عده ای هم که اصلاً توجهی به آن حضرت ندارند و عده ای هم که اصلا به اصل وجود آن حضرت مشکوک اند!…

و اما تأسف ما به خاطر این است که این حرف ها را کفار و دشمنان اسلام نگفته اند، بلکه این ها بیشتر سخنان و نظریات غلط برخی از مسمانان است که بدون هیچ دلیل و مدرکی به زبان جاری می کنند و باعث ناراحتی آن حضرت می شوند.

امام زمانی را که همچون سایر ائمه اطهار علیهم السلام بعد از خداوند مهربانترین مهربانان است، به صفت خونریزی، قتل و خشونت بی حد و حساب متهم می کنند. هنوز امام زمانی را که تمامی ادیان و فرقه ها در اصل وجودش شکی ندارند را باور نکرده اند. امام زمانی که صدها نفر از عظما و علما و هزاران نفر از انسان های مؤمن در طول غیبت کبری آن حضرت را در بیداری مکرر ملاقات کرده اند، همچون افسانه ی پیشینیان می پندارند و به او تهمت می زنند که در زمان غیبت نمی توان آن حضرت را ملاقات کرد!

این درد نیز یکی از دردهای بزرگ و بلکه از بزرگترین دردهای حضرت بقیه الله (ارواحنافداه ( است که آن حضرت را آزار می دهد و کار را به جایی می رساند که آن حضرت می فرمایند: «من مظلوم ترین فرد عالم هستم.»

صاحب کتاب راهی به سوی نور در رابطه با این درد هنگفت, قضیه ای را از یکی از دوستان خوب امام زمان (ارواحنافداه ( نقل کرده که ایشان فرمود:

روزی با یکی از افراد که به ظاهر چهره مقدس مآبانه ای داشت، درباره ظهور امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف صحبت می کردیم، از جمله من به ایشان می گفتم ما باید مردم را به یاد امام زمان علیه السلام بیندازیم و برای فرج آن حضرت دعا کنیم. او دست خود را روی گلویش نهاد وگفت: دعا کنیم که امام زمان بیاید و سر ما را بزند؟ (العیاذ بالله(

من خیلی دلم شکست و بغض گلویم را گرفت و باحال گریه به منزل رفتم و در مظلومیت امام زمان علیه السلام اشک زیادی ریختم و حتی غذا هم نتوانستم بخورم. تا آن که درعالم مکاشفه حضرت ولی عصر (ارواحنافداه (را در حالی که محزون بودند دیدم. در همان حال آن حضرت سه مرتبه (درباره همان جمله که آن شخص گفته بود) فرمودند: «تهمتم می زنند، تهمتم می زنند، تهمتم می زنند.»

این چه بی معرفتی است که به امام زمان عزیزمان هم تهمت بزنیم؟

مگر حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها در حدیث معتبر و شریف لوح از خدای تعالی نقل نفرموده که خدای حکیم لقب «رحمة للعالمین» را به امام عصر علیه السلام داده است؟ مگر «رحمة للعالمین» به معنای مهربانی برای تمام عالمیان نیست؟ این چه خرافات و چه حرف زشتی است که ما به امام معصوم خود نسبت می دهیم؟

اگر ما پیرو اهل بیت عصمت و طهارتیم, نباید حرفی را که آنها نمی پسندند به زبان جاری کنیم؛ بلکه باید اگر چیزی را یقین داریم که آن ها فرمودند بیان کنیم و چیزی را که شک داریم و با سیره آن بزرگواران سازگاری ندارد مطرح نکنیم.