تا کی اهانت؟ تا کی غفلت؟
در عالم چه خبر شده؟ هتاکان و گستاخانی در عالم به پا خاسته اند و جسورانه به بهانه خلقت و عصاره هستی و خاتم النبیین (ارواح العالمین له الفداء) اهانت نموده اند. پس کی میایی یابن الزهرا؟!!
دل ها پر از شراره های آتش غضب و نفرت از هتاکان به رسول مهر و رحمت است. این دون مایه گان باقی مانده آن قوم خبیثی هستند که دستان حیدر کرار را بستند و مادر سادات را به شهادت رساندند، همان قومی که فرق علی بن ابیطالب را شکافت، همان قومی که جگر امام مجتبی را پاراه پاره کرد، همان بی حیا مردمی که روز عاشورای سال ۶۱ خورشید را بر نی بردند و ستارگانش را به اسارت!
آری! تاریخ این قدر حیوان صفتی (بَل هُم أضَلُّ سَبیلاً) از مردمان زمین گفته که دیگر انتظاری از روشنفکران تاریک دل غربی نمانده است.
اما مگر پیامبر اعضم (ص) با فیلم و عکس و… محبوب دل ها شده که امروز این کم خردان به خیال خام خود می خواهند چهره آن مرد برگزیده خدا را تغییر دهند؟ باید این را بدانند هرکس را خدا بخواهد عزیز شود و هرکس را بخواهد ذلیل!
بیایند و خود را نشان دهند و بگویند ما به پیامبرتان اهانت کرده ایم چرا ترسیده اند و هریک به گوشه ای خزیده اند مگر ابر قدرت(!) نیستند؟ صدای “فداک یا رسول الله” امت اسلام در سرتاسر جهان دل های سیاهشان را لرزانده است. به امید ظهور منتقم محمد و آل محمد
البته هر حادثه این چنینی با تمام تلخی ها همیشه نکات آموزنده نیز دارد:
۱- غفلت مسلمانان از وجود دشمن و پرداختن به اختلافات سطحی و پیش و پیش پا افتاده داخلی.
۲- گرایش برخی مذاهب اسلامی به فرقه ضاله وهابیت از روی جهل و نادانی و هم چنین انگیزه های مادی.
۳- ایجاد شبکه های انحرافی و افراطی مانند شبکه جهانی اهل بیت و شبکه کلمه که با ایجاد اختلاف در بین شیعه و سنی، مسلمین را از کید دشمنان غافل می نمایند.