مدیریت استانی کردستان

عزیزان! به ما دستور داده‌اند مهيّای ظهور باشيد؛ چون ظهور ناگهانی واقع مي‌شود، اصحاب امام زمان (ع) به علت آمادگی، به محض شنيدن ندای حضرت، همگی در مكّه جمع می‌شوند. اينها كه بيكار نيستند ولی طوری آماده‌اند كه اگر آب دستشان باشد، زمين گذاشته، می‌روند.

حبيب بن مظاهر در ميان راه حمام با مسلم بن عوسجه برخورد كرد و گفت: كجا می‌روی؟ گفت: می‌روم حمام، گفت: وقت اين كارها نيست از امام حسین (ع) نامه رسيده، بايد رفت. از وسط راه، خانه نرفته به طرف كربلا رفتند. اين آمادگي خيلي فرق می‌كند با آن كسي كه در زمان رسيدن سيّدالشّهدا (ع) به كربلا، تازه برای زن و بچه‌اش آذوقه می‌برد. خيلي هم دوست دارد به حضرت كمک كند ولی از قبل فرصت‌ها را تخمين نزده، خودش را مهيّا نكرده، اهل سرعت و سبقت نبوده، پيدا است چنين آدمی عقب می‌افتد.

وقتی اشتغال انسان به كار خويش باشد و دل‌مشغولی انسان، ولیّ خدا نباشد، يا اينكه صبح كه بلند می‌شود فكرش اين نباشد كه، امروز در كار امام زمان (عج) چه وظيفه‌ای دارم، مشكل ساز است. به هر حال بايد ديد كجای اردوگاه امام خالی است، همانجا را پر كرد.

دنبال كار خودمان نباشيم؛ اگر هر کسی به دنبال کار خودش باشد حتماً اين تعلقات، ما را از ولیّ خدا دور می‌كند. اگر آمادگی و حالت انتظار وجود داشته باشد، انسان به نصرت ولیّ خدا موفق می‌شود. همين‌كه حضرت پرچم [اَلبَیعتُ ِلله] را برداشت چنين شخصی آماده است. همه‌ كارهايش را كرده، نه اينكه وقتی جنگ شروع شد تازه به فكر نماز و روزه‌های قضا و به فكر قرض‌هايش باشد. حالا كه امام زمان (ع) به ميدان آمده، وقت نماز قضا خواندن نيست اينها را بايد قبلاً می‌خواند؛ دیگر وقت خودسازی نیست بايد خود را به هر قيمتی شده به امام زمان (ع) برسانی؛ ولو اينكه اين دو ركعت نماز را نخوانی؛ ولو همه قرض عالم روی دوش تو باشد، تا بروی قرضت را بدهی كار تمام شده است.