مدیریت استانی کردستان

چرا شيعيان، در برابر امامان به سان عبد مى ايستند؟
پاسخ
تصور مى كنند كه ادب در محضر بزرگان مانند رسول خدا يك نوع پرستش آنهاست تو گويى آنان بين ادب و احترام و پرستش حدّ و مرزى قائل نيستند قرآن مجيد به مسلمانان دستور مى دهد كه او را به سان ديگران صدا نزنيد و صداى خود رااز صداى او بلندتر نسازيد. چنان كه مى فرمايد:
( يا أيّها الذين آمنوا لا ترفعوا أصواتكم فوق صوت النبى ولا تجهروا له بالقول كجهر بعضكم لبعض أن تهبط أعمالكم وأنتم لا تشعرون ). [182]
«اى كسانى كه ايمان آورده ايد، صداى خود را فراتر از صداى پيامبر نبريد و در برابر او بلند سخن مگوييد ـ داد و فرياد نكنيد ـ آن گونه كه بعضى از شما در برابر بعضى مى كنند، مبادا اعمال شما نابود گردد، در حالى كه نمى دانيد».
همگى مى دانيم ادب برترين سرمايه هاست و در سوره نور مى فرمايد:
( لا تجعلوا دعاء الرسول كدعاء بعضكم بعضاً ). [183]
«هنگامى كه پيامبر را صدا مى زنيد، با ادب و احترامى كه شايسته اوست، صدا كنيد، نه همچون صدا زدن يكديگر،
به خاطر شرافتى كه محضر پيامبر دارد».
در روايت هست كه «إنّ بيوت الأنبياء وأولاد الأنبياء لا يدخلها الجنب». ( [184])
بنابراين، هرگونه خضوع و خشوع در برابر امامان نشانه ادب و احساس عظمت آنهاست، و گرنه كسى آنها را نه خالق مى داند و نه روزى رسان و نه مدير و مدبر جهان و نه بخشاينده گناهان، بلكه انسان هاى والايى كه بايد در حضور آنان، با ادب ايستاد. همين طور كه فرزندان در برابر پدران، و فرهيختگان در برابر دانشمندان چنين مى كنند و اسلام نيز ادب را در برابر استادان و بزرگسالان و والدين تأييد و تأكيد كرده است.

***
[182] . حجرات/ 2.
[183] . نور/ 63.
[184] . بحارالانوار، ج27، ص 255.

منبع:پایگاه اطلاع رسانی دفتر ایت الله العظمی سبحانی