موذنی که جاودان ماند
رحیم مؤذن‌زاده اردبیلی که 5 اردیبهشت 1384 بعد از یک دوره طولانی بیماری در بیمارستان مدائن تهران درگذشت، 50 سال قبل از آن، اذان معروف خود را در استودیوی یک رادیو ضبط کرده بود.
رحیم مؤذن‌زاده اردبیلی سال 1304 خورشیدی در اردبیل به دنیا آمد و در خانواده‌ای مذهبی و هنری رشد پیدا کرد.
اذان گفتن در خانواده او موروثی بود و سابقه‌اش به هفتاد سال قبل از تولد او باز می‌گشت. برای همین بود که حتی پیش از آنکه در ایران شناسنامه‌ای صادر شود، همه مردم، پدر او را با عنوان مؤذن می‌شناختند و اینگونه صدا می‌زدند.
جوان بود که پدرش در سال 1322 به رادیو دعوت شد تا در اوقات شرعی اذان بخواند و صدایش به صورت زنده پخش شود. شیخ عبدالکریم مؤذن‌زاده چند سال در رادیو اذان گفت و مدت‌ها برنامه سحری را به صورت زنده اجرا کرد.
بعد از آنکه پدر در سال 1329 سکته کرد، از رحیم مؤذن‌زاده دعوت شد تا به رادیو برود و اذان بخواند. رحیم مؤذن‌زاده هم چند سال این کار را انجام داد تا اینکه تصمیم گرفت این آوای ملکوتی را ضبط و برای همیشه جاودان سازد.
سال 1334 به استودیوی رادیو رفت و نخستین اذان ایرانی جهان را ضبط کرد؛ اذانی که در آواز بیات ترک و در گوشه روح‌الارواح خوانده شد.
از آن زمان با اینکه نام خانوادگی مؤذن بر خود داشت، با عنوان مؤذن‌زاده اردبیلی معروف شد که تا امروز نیز همه او را با این شهرت یاد می‌کنند.
رحیم مؤذن‌زاده اردبیلی هر زمان که در مقابل این پرسش قرار می‌گرفت که به چه دلیل برای خواندن اذان به سراغ دستگاه‌های موسیقی ایرانی رفته است، پاسخ می‌داد: «ما ایرانی هستیم و اذان ما باید برخاسته از فرهنگ خودمان باشد.»
