شب های حضرت امیرالمومنین(علیه السلام)
درنظام آفرینش ،شب برای استراحت است تا جسم آرامش یابد.درفرهنگ غیردینی،شب فرصتی برای خواب یاشب نشینی های بیهوده وآلوده است.ولی درفرهنگ دیننی،زودخوابیدن،باهدف سحرخیزیوشب زنده داری و بندگی شبانه توصیه شده است.
امام هنگام استراحت در شب های تاریک،به ویژه سفرها(خصوصاً سفر هجرت)بامشاهده آسمان زیباوشگفت آورشب،به تفکردرآفرینش ونظام هستی می پرداخت وبازتاب این تفکرشبانه دراین سخن امام تجلی یافت:(به راه های آسمان ازراه های زمین آگاه ترم).
امیرالمومنین تربیت شده پیامبربودوهمانند ایشان همیشه سحرگاهان به شب زنده داری ،به پاداشتن نمازوتلاوت قرآن ومناجات واشک های شبانه می پرداخت؛
امام گهگاه درشب زنده داری،هزار رکعت نماز مستحبی می خواند؛
بخشی ازمجموعه ارزشمند مناجات های شیعه (مفاتیح الجنان)یادگا مناجات های شبانه امیرالمومنین است,
شب شاهد یکی ازشهامت ها وشاهکارهای علوی درشب های سه سال محاصره شعب ابی طالب و شب هجرت (لیله المبیت)بودکه امام باخوابیدن دربستر پیامبر،عشقش رابه پیامبرنشان داد,
شب های مدینه وکوفه ،شاهد انفاق های مخفیانه امام به محرومان ومستمندان بود،سیره ای که بعدها توسط فرزندانش استمرار یافت.
سوره عادیات درزمان پیامبرولیلةالهریر در سخت ترین شبوروز نبرد،درجنگ صفین،شاهد شبهی رزم وپیکار بی امان وخستگی ناپذیر امیرالمومنین بادشمنان اسلام بود؛
شب،شاهد،کفنودفن مظلومانه همسر امیرالمومنین ،حضرت زهرا(س)درمدینه بود،
شب های قدرشاهدضربت خوردن وشهادت مظلومانه امیرالمومنینی درمسجد کوفه بود.